Нейросети шагают по планете

В последнее время очень популярным стало использование нейросети Midjourney для создания изображений. Кто-то видит в нем развлечение, кто-то - предтечу нового Леонардо да Винчи, а для нас это просто еще один генератор вдохновения, способ найти новые неожиданные ракурсы.
Компьютеры играют в шахматы, сочиняют музыку, пишут стихи - фантастика :) Но как компьютер может визуализировать образы из стихов? Наш мозг рождает совершенно разные, порой непредсказуемые картины, когда мы слышим поэтические метафоры, а как обстоят с этим дела у нейросети? Мы взяли несколько произведений из сборника "Poems on liberty reflections for Belarus" (программа понимает только английский язык), а также самые известные отрывки из стихов Янки Купалы и вот, что получилось. Посмотрите - это интересно!

Спадчына

Ад прадзедаў спакон вякоў
Мне засталася спадчына;
Паміж сваіх і чужакоў
Яна мне ласкай матчынай.

Аб ёй мне баюць казкі-сны
Вясеннія праталіны,
І лесу шэлест верасны,
І ў полі дуб апалены.

Аб ёй мне будзіць успамін
На ліпе бусел клёкатам
І той стары амшалы тын,
Што лёг ля вёсак покатам;

І тое нуднае ягнят
Бляянне-зоў на пасьбішчы,
І крык вароніных грамад
На могілкавым кладзьбішчы.

І ў белы дзень, і ў чорну ноч
Я ўсцяж раблю агледзіны,
Ці гэты скарб не збрыў дзе проч,
Ці трутнем ён не з’едзены.

Нашу яго ў жывой душы,
Як вечны светач-полымя,
Што сярод цемры і глушы
Мне свеціць між вандоламі.

Жыве з ім дум маіх сям’я
І сніць з ім сны нязводныя...
Завецца ж спадчына мая
Ўсяго Старонкай Роднаю.
Я. Купала

Курган

Паміж пустак, балот беларускай зямлі,
На ўзбярэжжы ракі шумнацечнай,
Дрэмле памятка дзён, што ў нябыт уцяклі,—
Ўдзірванелы курган векавечны.

Дуб галлё распусціў каранасты над ім,
Сухазелле у грудзі ўпілося;
Вецер стогне над ім уздыханнем глухім,—
Аб мінуўшчыне ў жальбах галосе.

На Купалле там птушка садзіцца, пяе,
У Піліпаўку воўк нема вые;
Сонца днём распускае там косы свае,
Ночкай зоры глядзяць залатыя.

Хмары неба ўсцілалі мо тысячу раз,
Перуны білі з краю да краю,—
Ён стаіць — гэта памяць людская, паказ...
Толькі гутарка ходзіць такая.

Курган

Паміж пустак, балот беларускай зямлі,
На ўзбярэжжы ракі шумнацечнай,
Дрэмле памятка дзён, што ў нябыт уцяклі,—
Ўдзірванелы курган векавечны.

Дуб галлё распусціў каранасты над ім,
Сухазелле у грудзі ўпілося;
Вецер стогне над ім уздыханнем глухім,—
Аб мінуўшчыне ў жальбах галосе.

На Купалле там птушка садзіцца, пяе,
У Піліпаўку воўк нема вые;
Сонца днём распускае там косы свае,
Ночкай зоры глядзяць залатыя.

Хмары неба ўсцілалі мо тысячу раз,
Перуны білі з краю да краю,—
Ён стаіць — гэта памяць людская, паказ...
Толькі гутарка ходзіць такая.

Мы, беларусы, заўжды гатовы
снапамі класьці свае галовы.
Было спакон так, і гэтак будзе —
такі народ мы, такія людзі.

Наш час спыніўся між дзьвюх Нямігаў,
дзе кроў і сёньня стаіць па грудзі...
Мы, беларусы, народ ад ліха,
ад Бога — толькі сьвятыя людзі.

Яны былі ў нас, былі і будуць —
Рагнеда, Янка, Максім, Ларыса...
Мы, беларусы, народ аблудны —
сваёй радзінай не ганарымся.

У нашых душах гуляе вецер...
Каму мы служым? Чые мы дзеці?
На храмах нашых маўчаць званіцы.
Нямая вера — як нам маліцца?

Як дараваньня прасіць у Бога,
каб Ён вярнуў мне сябе самога.
Хрыстос калісьці хадзіў між намі...
Мы, беларусы, Яго прагналі.

З нас, беларусаў, яшчэ спытаюць —
за лёс Страціма, за сымбаль Краю.
Чаму у сэрцы з такім адчаем
нас б’е Пагоня, сячэ мячамі...
Мы — Беларусы, ці — янычары?

Чацьверты кожны з нас стаў зямлёю...
Чарнобыль чыніць над намі кару.
Мы, Беларусы, сваёй крывёю
сабе здабудзем Краіну-мару.

Краіну-мару, дзе мы ўваскрэсьнем,
як сонца з хмары, як мова зь песьні.
Краіну-мару сабе здабудзем
мы, Беларусы. Мы — ёсьць! Мы будзем!
Эдуард Акулін

Нападала сьнегу. Нядзеля.
Шулы платоў надзелі
белыя шапкі — Надзея

на тое, што мы — беларусы,
і з гэтай зямлі нас ня зрушыць,
ня вымесьціць, не абрусіць,

ня вымаскаліць, не абразаніць,
ня здаць і не атаясаміць
з вусатымі пацукамі,
з сарцірамі і мацюкамі,

на тое — што нас не абголіць,
ня вымачыць, не ачухоніць,
не аблавушыць наш род.

Жыве Беларусь і народ!

Валеры Дранчук

Для любителей Стивена Кинга

Так ИИ увидел замок Дискордия, из того описания, которое дано в Темной башне, к которой держал свой путь Рональд из Гилеада.

Биврёст - мост в Асгард

Ну и еще несколько работ: Фрея, венецианская маска "Ангела смерти" и такой вот монстр, куда же без них

Но! Чтобы ни сделал компьютер, ничто не заменит ценности живого творчества, потому что в них нет души. Поэтому приглашаем в нашу
галерею иллюстраций (созданных человеком))))